sábado, 26 de septiembre de 2009

Reanudamos - Curso 2009-10 (Andrés)

Escribo al día siguiente de Nuestra Señora de la Fuencisla. Espero que "alguna" de las componentes del grupo haya cantado una jotica segoviana en honor de su santa patrona.
Vivimos en una ciudad que custodia una torre que es "patrimonio cultural de la Humanidad" y somos miembros de una iglesia que custodia y ofrece el patrimonio d euna humanidad genuina: el evangelio de nuestro Señor Jssucristo. En agosto pasado,en el Hogar tuvimos la Semana de teología número 24, dedicada al profetismo y a su vigencia en la Iglesia. El evangelio del domingo XXVI (domingo día 27/09) nosrecuerda que el profetismo no es propiedad exclusiva de nadie, pues es don del Espíritu de Dios y sólo él lo derrama como quiere. Os convoco a todos para el día 8 de octubre, llenbos de ganas y de ilusión par afrontar el nuevo curso.

domingo, 12 de julio de 2009

Andrés en La Voz


Andrés García Vilariño

Crego e director de «A santa misa» na TVG


«Deus é moi raro»

Mestre, escritor e presentador, non leva con divismo ser unha estrela da televisión, líder na súa franxa; e tampouco é partidario de burocratizar máis a Igrexa

Autor:
Por Nacho Mirás Fole nacho.miras@lavoz.es
Fecha de publicación:
8/9/2008
Non hai moitos cregos que, cada domingo, misen para 20.000 fieis, e iso sen contar os telespectadores que seguen a Santa Misa en galego grazas ás emisións vía satélite da Televisión de Galicia. Andrés García Vilariño (Carballo, 1946) é o condutor dun programa que é líder na súa franxa de audiencia.
-¡Tremenda parroquia!
-
Teño unha parroquia virtual moi interesante, da que recibo ademais, constantemente, o apoio de moitas persoas, desde Europa, de América... En Galicia sabemos que estamos entre os 15.000 e os 20.000 seguidores, e cunha audiencia fiel, que busca a misa. Estamos entre o dezasete e o vinte de cota de pantalla nese momento.
-E iso que vai moi cedo...
-
Vai ás nove da mañá. Antes era ás 10.30, e é unha mágoa que non sexa despois das dez, porque nos hospitais, os doentes poderían unirse.
-Pero se estiran moito igual compiten coa fórmula 1...
-[Ri] Pode ser [ri outra vez].
-Algún cambio houbo desde que facía a misa o seu antecesor, o Padre Isorna...
-
Algún. Eu pedín que non fose en plató, senón nunha parroquia. Agora o facemos en San Frutuoso, en Santiago, moi acolledora e, artisticamente, máis fermosa. O que pretendo é que a xente que nos segue nos sinta como a súa propia parroquia. E os habituais da misa xa son coñecidos polos televidentes, non só o cura.
-¿Haberá xente que cante na casa cando toca cantar?
-¡Confío! Algúns si que me din que é así. Hai pouco veu por aquí un señor de Miami, que me buscou porque quería saudarme persoalmente. Ocorre con certa frecuencia, estou pensando nunha señora portuguesa que veu desde Alemaña a Santiago, aproveitando as vacacións de camiño a Portugal, porque quería verme en persoa.
-Non deixa de ser unha estrela da tele, logo...
-
Xa, pero non o levo con divismo, iso sería absurdo. Creo que estamos prestando un servizo bonito e significativo. Gustaríame propoñerlles aos reitores da televisión, antes de que haxa cambios electorais, que consideren o retrasar a misa media hora máis; temos unha cota de pantalla que nos dá dereito a solicitalo.
-Unha curiosidade. ¿Ten que pasar por maquillaxe?
-
Si, claro, pero levemente. Máis que nada porque, como me falta moito pelo...
-¿E o medo escénico?
-
Axuda moito o ter levado o programa A Sentinela ata o 2006, son moitos anos, moitas entrevistas... Iso dá unha certa naturalidade. Na celebración procuro esquecerme da cámara. Xa estou curado de espanto.
-¿Chega igual a palabra de Deus a través da tele?
-¡Que va! ¡En absoluto! Non hai cousa mellor que o contacto persoal. Non deixa de ser un contacto virtual. Na medida en que hai veracidade no que fas, no que cres, poden tomarte en serio. Eu diríxome moitas veces a esa audiencia virtual para que poña un pouco de calor no seguimento dese programa porque, a fin de contas, é un programa. Os que estamos en San Frutuoso celebramos a misa; os que nos ven, están vendo un programa de televisión. E a pantalla é moi fría e, ademais, desfiguradora.
-Din que fai a un máis gordo...
-
Non sei, pero noto que ennobrece. Na tele todo é máis lindo, e a realidade é moito máis austera.
-Vostede sempre apostou polo galego como ferramenta de comunicación, participou na tradución da Biblia ao noso idioma...
-Hai moita xente que considera que a lingua pode ser unha barreira para a comunicación, e eu entendo o contrario. Doume conta que co galego chegamos á xente sinxela de Galicia, pero o galego tamén é a lingua protocolaria, ritual da política. É unha aposta pola xente como eran meus pais, pero tampouco é unha aposta política, iso non me corresponde a min.
-Logo, no xuízo final, podemos estar tranquilos defendéndonos en galego...
-
Si, porque a linguaxe que Deus fala é a linguaxe do amor. Se manexamos esa linguaxe, seremos recoñecidos como fillos.
-¿En que quedou aquela idea de que A Coruña tivera bispado propio?
-
Non son partidario de aumentar o peso burocrático da Igrexa. Hai quen di que A Coruña estaría mellor coordenada se tivera un bispo local, pero eu miro a Santiago, que ten un arcebispo, e non vexo que as parroquias estean alí máis coordenadas que aquí, incluso diría -pode ser que se me ofendan en Santiago, pero ti déixao ir- que están bastante peor.
-¿E iso de que Deus apreta pero non afoga?
-
Deus é moi raro [ri]. Como dicía o salmo da misa de hoxe, confía no Señor e el actuará; pon nel as túas ledicias e el darache o que desexa o teu corazón. Eu neso creo. Ás veces atribuímoslle a Deus as dificultades da vida, e a vida do ser humano, pola propia condición do ser humano, é precaria.
Luis Miguel

viernes, 19 de junio de 2009

HOLA A TODOS. Después de la estupenda reunión de ayer quisiera hacer algunas reflexiones que siempre quedan en el tintero y de paso animar un poco el blog. La verdad es que es una buena oportunidad para no perder el contacto en verano.

He estado pensando lo que supone para mi participar en el grupo y he llegado a las siguientes conclusiones:

1.-Supone un oasis en medio del camino (suena un poco poético pero es verdad).

2.-Desempeña en cierto modo un cierto acompañamiento espiritual. Recibimos y damos ánimo, consejo en determinados momentos, apoyo y además sin ningún tipo de coacción.

3.-Supone la posibilidad de poder manifestarse en un nivel de autenticidad. En el grupo nos manifestamos a un nivel de profundidad, podemos ser ante los demás como realmente somos, y destapar con tranquilidad nuestra realidad, nuestro ser-en-el-mundo.

4.-Supone tambien el ejercicio de una cierta tensión o esfuerzo en el seguimiento de Cristo y del evangelio, que dará sus frutos (aunque no sean buscados). Cada uno en su sitio, ser mas cristiano.

5.-La vida corriente tambien tiene que ser cristianizada.

6.- Y retomando lo del marianismo que dijo ayer Andrés, para mi el ejemplo de Maria es una vda corriente pero transformada o transfigurada por el Espíritu.


Un abrazo y espero contestaciones. EVANGELINA.

domingo, 3 de mayo de 2009

Muy visto, pero actual

Ponemos un enlace con minivideo de youtube. En la línea de una serie de humor de Euskal Telebista pone de relieve lo políticamente incorrecto que resulta declararse católico en determinadaos ambientes. Copiad el enlace y trasladadlo a la barra de direcciones web. Se activa inmediatamente.

http://www.youtube.com/watch?v=S4QqMKMO4iU

martes, 28 de abril de 2009

O próximo til: ministerio, servizo, vocación

O MINISTERIO

As travesuras co telemando permitíronme ver na tardiña do domingo 19 de abril, o cordial coloquio que ofreceu a cadea televisiva Cuatro entre os irmáns Gabilondo, o ben coñecido xornalista, Iñaki, e o novo ministro de Educación, Angel.






Recordo aquí esa conversa porque a entrevista empezou pola estrañeza do coñecido presentador ante o compromiso político asumido polo seu irmán, que non é militante do PSOE, a diferenza dos outros compañeiros de goberno.
O entrevistado, con gran naturalidade, respondeu máis ou menos o seguinte:
- A este tipo de servizos o normal é que non se aspire nin se pense neles. Chámante. E un responde, por puro sentido de responsabilidade. Eu fun chamado a isto, non o busquei. Iso xa ten acontecido antes na miña vida, cando me vin ante o desafío de asumir servizos que outras persoas me confiaban ou me chamaban a exercer. Naturalmente a chamada ten que ir acompañada dun proxecto que te seduce e que razoablemente compartes.
Vocación
Gustáronme estas palabras do ex¬-reitor da Universidade Complutense e parecéronme unha expresión axustada do que é unha vocación, neste caso, vocación política de servizo ao ben común.
Calquera sacerdote ou bispo, calquera catequista, calquera presidente ou coordinador dunha asociación ou movemento cristián darían a mesma resposta, se se lles preguntase pola razón do seu ministerio. Nas comunidades cristiás as persoas son chamadas ao respectivo “ministerio” por medio da propia Igrexa (o bispo, o párroco, os compañeiros de asociación…) e nesa chamada -ademais da confianza dos irmáns- intúen a chamada de Deus.
O servizo ao ben común como políticos é tamén resposta a unha chamada do Señor. E, por certo, se nos doemos das poucas vocacións ao ministerio sacerdotal, tamén nos deberiamos doer do escaso sentido vocacional e ministerial de moitos cristiáns e das moi escasas vocacións ao compromiso político, que é, de seu, un exercicio específico da caridade, como ensina o Papa Bieito XVI: Segue sendo verdade que a caridade debe animar toda a existencia dos fieis laicos e tamén, polo tanto, a súa actividade política, vivida como “caridade social” (Deus caritas est, 29).
Etimoloxía e evanxeo
As palabras “ministerio” e “ministro” proceden do adverbio latino minus, de onde derivan tamén palabras como “menor” e “mínimo”. Na súa orixe a palabra “ministerio” referíase ao labor, “mester”, dos inferiores, isto é, o labor dos escravos e servidores. A palabra “ministerio”, ennobrecida tamén hoxe no ámbito eclesial, designaba as tarefas duras e de moito sacrificio corporal. Cando Xesús orienta o sentido da autoridade na comunidade cristiá, fixa o estilo do “ministerio”: Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e os poderosos os asoballan. Pero entre vós non pode ser así. Nin moito menos: quen queira ser importante, que sirva os demais; e quen queira ser o primeiro, que sexa o máis servicial; porque o Fillo do Home non veu a que o sirvan, senón a servir e a entregar a vida en rescate por todos (Mt 20, 25-28).
Exercer na Igrexa o ministerio pastoral da unidade e da ensinanza (bispos, presbíteros, diáconos), exercer o ministerio da administración e comunicación de bens (economía), exercer o ministerio da caridade e solidariedade cristiás (Caritas, Mans Unidas…), exercer o ministerio da sensibilización corresponsable do anuncio evanxélico (Misións), exercer o ministerio catequético, exercer o ministerio litúrxico do canto, da estética, do altar (lectores, acólitos e sancristáns), exercer o ministerio consolador da visita aos enfermos e presos, exercer o ministerio da coordinación das asociacións e organizacións laicais, todas as variantes de ministerios, incluídos os xerárquicos, son vocación ao servizo, non ao poder.
Na Igrexa preside e manda ben quen acerta a unir e servir.

El aborto, una cuestión de ciencia y de conciencia

El aborto, una cuestión de ciencia y de conciencia

Nicolás Jouve de la Barreda (Publicado en Páginasdigital, 27/04/2009)



Nicolas Jouve, impulsor de la Declaración de Madrid firmada por más de 2.200 profesores de universidad y personalidades de la vida pública, responde desde www.paginasdigital.es a las críticas que el manifiesto ha suscitado.


El pasado 17 de marzo presentamos y difundimos un manifiesto en defensa de la vida humana naciente, también denominado la Declaración de Madrid, del que me honro en ser primer firmante y que mereció la aprobación y adhesión de más de 2.200 profesores de universidad, académicos, investigadores, médicos de todas las especialidades, altos cargos del Estado, directivos de entidades sociales y escritores. Al mismo se han adherido además de forma corporativa la plataforma S.O.S. Quiero Vivir, con una elevada representación de académicos, catedráticos y profesores de universidades catalanas, las asociaciones Ginecólogos por el Derecho a Vivir, Pediatras por el Derecho a Vivir, y Psiquiatras por el Derecho a Vivir, la Asociación Profesional de Médicos de Ejercicio Libre (ASPROMEL) y el Colegio de Médicos de Sevilla por decisión unánime de la Junta Directiva del pasado 23 de abril.

A pesar de tan amplio apoyo, el esmero con que fue redactado y el empeño en dejar clara la oposición de los firmantes al aborto, somos conscientes de que algunos aspectos del manifiesto podrían haber sido mal interpretados. En primer lugar ha habido algunos comentarios o interpretaciones sobre la intencionalidad política que no se ajustan ni a la realidad de un asunto tan abominable como es el aborto, ni a la voluntad y forma de pensar de quienes promovimos y suscribimos el manifiesto, alejados de cualquier motivación política. Quienes promovimos y firmamos el manifiesto dejamos al margen las políticas de partido, bastante ambiguas en muchos casos, pues nos importan menos los votos que la vida de uno solo de los bebés sacrificados. Además somos conscientes de que en todos los partidos hay personas que defienden la vida, aunque muchos no sean capaces de dar el paso de defender públicamente esta postura. A ninguno de los firmantes del manifiesto se le ha pedido carnet político alguno, razón por la que posiblemente se llegó a las 2.000 adhesiones en las dos primeras semanas tras su presentación.

Dicho lo anterior es preciso aclarar que el manifiesto trata de restaurar el desconocimiento social en torno al aborto, fomentado y mantenido de forma interesada por los poderes públicos desde la Ley orgánica de Despenalización del Aborto (9/1985). El manifiesto debe entenderse como una declaración con fines educativos destinada a los políticos y a la sociedad, en la que hemos tratado de abarcar los aspectos científicos sobre la realidad de la vida y las consecuencias de carácter médico y social de una injustificada Ley, que ni siquiera se cumple. La Declaración de Madrid trata de minimizar las razones políticas que parece que son las únicas que mueven al Gobierno actual, posiblemente convencido de la rentabilidad de su impulso renovador de cara a las próximas elecciones.

Respecto al apoyo recibido, es evidente que el balance que hacemos es muy positivo, dada la cantidad y categoría intelectual de las adhesiones recibidas. No obstante hubieran podido ser más si personas de buena voluntad y recto proceder que, como nosotros, se oponen al espeluznante problema del aborto en España no le hubieran buscado tres pies al gato. Esto se refiere a la delirante interpretación de que el manifiesto contiene cierta dosis de relativismo moral, que no es menos peligrosa que la que propugna la campaña a favor del derecho a abortar con plazos... juicio que probablemente se basa en una interpretación indebida del apartado f, en el que se señala que "es preciso que la mujer a quien se proponga abortar adopte libremente su decisión, tras un conocimiento informado y preciso del procedimiento y sus consecuencias". Quienes han encontrado en este punto una dificultad para adherirse al manifiesto se equivocan al interpretarlo como una aceptación de la Ley actual como un "mal menor".


Es preciso recordar que la situación actual es la que es y que es manifiestamente empeorable, como ocurriría de prosperar la Ley de Plazos que se está gestando en el Ministerio de Igualdad. Estamos convencidos de que informar a una mujer para intentar disuadirla del aborto es más realista y práctico que decir al aire un simple no al aborto. Lo que hacemos es denunciar el incumplimiento de la Ley actual en algo tan elemental como lo es la obligación de cumplir el consentimiento informado, desde la Declaración de los Derechos Humanos y el tratado de Helsinki. La realidad es que en el momento actual muchas mujeres son engañadas, presionadas o forzadas al aborto, fundamentalmente víctimas de una mentira y desconocedoras de que lo que van a hacer es nada menos que matar a su hijo. ¿Es grave denunciar la situación actual y pedir que se explique lo que supone el aborto y cómo se practica ante la amenaza de convertir el aborto en un derecho? Ahí está la experiencia positiva de miles de vidas salvadas gracias a la encomiable labor de Pro-vida, el Foro de la Familia, Red Madre y otras asociaciones similares que ponen todo su empeño en ayudar a las mujeres y disuadirlas diciéndoles la verdad sobre la vida que se va a eliminar, sus consecuencias y el cruel procedimiento que se va a seguir: arrancar a su hijo de sus entrañas, despedazarlo, triturarlo y tirar los restos a la basura o por el sumidero.

Baste citar aquí el ejemplar empeño en este sentido del profesor Jesús Poveda, de cuya defensa de la vida, tratando de disuadir a las mujeres en trance de abortar hasta dar con sus huesos en la cárcel, supongo nadie dudará. Por ello nos pareció procedente recordar en el manifiesto que en la práctica del aborto regulada por la Ley actual hay un deber que no se cumple y que, de cumplirse, se salvarían muchas vidas. ¿Cabe ante esta denuncia deducir que lo que se reclama es la libertad a abortar y no el derecho a una obligada información del hecho en sí y sus consecuencias? En el manifiesto queda implícita nuestra postura antiabortista cuando nos oponemos al peregrino y egoísta argumento de "nosotras parimos, nosotras decidimos", ya que en ningún modo abortar es equivalente a quitarse un nevus o sacarse una muela. Por ello hemos querido dejar bien claro que "el embrión (desde la fecundación hasta la octava semana) y el feto (a partir de la octava semana) son las primeras fases del desarrollo de un nuevo ser humano y (que) en el claustro materno no forman parte de la sustantividad ni de ningún órgano de la madre, aunque dependa de ésta para su propio desarrollo". En el manifiesto también señalamos que el aborto no es sólo la "interrupción voluntaria del embarazo, sino un acto simple y cruel de interrupción de una vida humana", "un drama con dos víctimas, el bebé que muere y la madre que sobrevive y sufrirá a diario las consecuencias de una decisión dramática e irreparable".

Lo que parece evidente es que para muchos, la reforma planteada a través de las conclusiones del Grupo Socialista del Congreso de los Diputados sobre el aborto agravará la situación actual y al menos con acciones como la Campaña a favor de la Vida de la Conferencia Episcopal Española, la Declaración de Madrid, la gran manifestación del 29 de marzo y las múltiples acciones que continúan desarrollándose se ha evidenciado que muchos ciudadanos, presos de la alarma social que supone la escalada de abortos en España, no desean una nueva Ley para legitimar un acto violento para el no nacido y para su madre, ni desean el aborto. Aun más allá, para quienes promovimos el manifiesto estaba implícita la abolición del aborto en España. Que es necesario promover la protección y ayuda a las embarazadas para que salgan adelante con su hijo. Que si no pueden mantener al niño, se promuevan leyes que faciliten la adopción. Que una mujer no es libre cuando está condicionada porque no tiene una familia que acoja el embarazo, porque cuando nazca el bebe no podrá dejarlo en una guardería, porque no encontrará un puesto de trabajo... Que con todos esos condicionantes una mujer no puede elegir libremente.


Así los hechos, también ha surgido un contramanifiesto (así se hace en llamar no ocultando su intencionalidad), suscrito por un número reducido de investigadores en el que sin más explicaciones se acusa a los firmantes de la Declaración de Madrid de tratar de confundir a la opinión pública, presentando como argumentos científicos lo que según se dice pertenece al ámbito de las creencias personales, ideológicas o religiosas. En este contramanifiesto se llega a afirmar que la ciencia es neutral frente al aborto. Es evidente que el aborto afecta a la conciencia individual y colectivo-social, y hasta es posible que la ciencia sea neutral frente al aborto, pero no lo es frente al fenómeno biológico de la vida existente en el nasciturus que se trata de eliminar. La Sociedad Española de Ginecología y Obstetricia (SEGO) define el aborto como "la expulsión o extracción de su madre de un embrión o de un feto de menos de 500 g de peso (peso que se alcanza aproximadamente a las 22 semanas completas de embarazo)...". A la vista de esta precisa definición es claro que, para juzgar moralmente el acto de provocar un aborto, la destrucción de un embrión o de un feto, hace falta conocer el significado biológico del sujeto que se destruye. Por mucho que se pretenda mirar para otro lado, la biología es clara respecto a que lo que se destruye es la vida de un ser humano en sus primeras etapas de desarrollo, razón por la que en el manifiesto sostenemos que la ciencia no es ajena al aborto, ni lo que declaramos en el mismo es una cuestión de creencias personales, ideológicas o religiosas. De hecho, la definición de embrión que podemos encontrar en los tratados de Biología es inequívoca: "la primera etapa del desarrollo de un ser pluricelular, a partir de la fecundación del ovocito por un espermatozoide, que en el desarrollo humano llega hasta la octava semana, después de lo cual pasa a ser feto".

La ciencia no hace una valoración moral del hecho de destruir la vida de un ser humano, eso quedará a la conciencia de quienes deseen tenerlo en cuenta, pero nos explica el cuándo y cómo se inicia la vida, que es lo que hemos querido dejar claro en el manifiesto. "Las contribuciones de la Genética, la Biología Celular y la Embriología no dejan ningún lugar a la duda de que el cigoto es la primera realidad corporal del ser humano, y a que el embrión (desde la fecundación hasta la octava semana) y el feto (a partir de la octava semana) son las primeras fases del desarrollo de un nuevo ser humano, que crece y se desarrolla sin solución de continuidad en el claustro materno sin formar parte de la sustantividad ni de ningún órgano de la madre, aunque dependa de ésta para su propio desarrollo".

Lo que parece claro en el asunto del aborto, como tuvimos ocasión de exponerle personalmente a la ministra Bibiana Aído, es que este espantoso tema es algo tan importante y afecta a tantas perspectivas, que no debe quedar exclusivamente en las manos de los políticos, como una guerra no debe quedar sólo en las manos de los militares. Que tiene aspectos científicos, médicos, sociales, éticos y jurídicos que son los que plasmamos en nuestro manifiesto y han merecido un amplio apoyo por parte de la elite intelectual de nuestro país. Que estamos hablando de la vida y de la muerte. Que hay que fomentar y facilitar la adopción. Que hay que ayudar a la mujer embarazada a ser madre. Que el aborto no es la solución sino una práctica indeseada que debe abolirse y que de momento debe quedar alejada de cualquier confrontación política y ceñirse al terreno del significado biológico, la dignidad de la vida humana naciente, la praxis médica y las consecuencias para el no nacido, la madre y la sociedad. Todo lo anterior se resume en un gran Sí a la Vida y No al aborto.

sábado, 21 de marzo de 2009

Oraciones del día 26 de Febrero

Padre: empezamos un nuevo camino y será necesario preparar nuestra mochila. Yo meteré todas las herramientas de que dispongo, porque Tú me las has dado y Tú me enseñarás a utilizar en cada momento la adecuada, para ser bendición para los demás. Aunque me despiste por vericuetos o ,me pierdas en sendas oscuras, nada temo porque Tú vas conmigo. Gracias Padre

Señor, aquí estoy. Te pido ayuda para poder encontrarme contigo, pararme de vez en cuando, y en esos ratos de tranquilidad ponerme en contacto contigo y saber lo que quieres de mi.